Non apto para foráneos

Xogar co lume, andar co can, cheirar o caldo, botar unha sesta cando vai frío, saír a coller os ovos, comer xamón e chourizos, converterse na capurechiña dalgunha cor, acariñar ó ghato que se deita no colo, as mantas grosas, os calcetíns de lá e as sabas de franela, os bicos en bochechas enrugadas e frías, estar sentado no chan de fóra. Láva-las mans e dicir que a auga “está conxelada”, non ve-lo mobil, andar en chaqueta vella e mandilón na cociña e por fóra, escoitar na tvg a Piñeiro cantando “O tren”, ou descubrir unha película de Manolo Escobar no salón ,os trapos con esquinas chamuscadas, quenta-los pés, o pan quente do forno, o cocido, os sons de animais ó espertar, as follas caídas no patio, a sombra da parra no vran, bechos que morren por hazañas de pequenos cirurxiáns, ou pola rápida mán dunha vella contra un cristal, as arañas de patas largas, os calendarios colgados na cociña de azulexo, as cabacas, as chispas do lume cando botas algo, quedas himnotizado horas, o pau de ferro á beira da cociña pendurado, as viseras de publicidade do penso, os faiados escuros de piso de madeira que roxe ó pasar, a auga de manantial saíndo da billa, o pilón que fai de piscina no verán, os anteollos xigantes de pasta (para ler as cartas), os pastilleros de plata, as zapatillas de cadros marróns e as catiúscas de saír á horta, mete-lo pé nun reghato, ou escribir isto sentada na encimera escoitando Marabilla, con B, que fala do “mare”, das frores, dos vellos e dos nenos.