Kilómetro 100

Unha estrada.
Son as 7 da noite, máis ou menos.
Extensións de herva curta e seca forman unha paisaxe centroamericana.
Unha rapaza Loira está na fenestra un intre e marcha.
O bar está xa a pechar.
Unha rapaza morena está no porche, de pé, aparentemente enteira, só aparentemente. Semella agardar algo, máis pode ser non máis cun presaxio, xa que non pasa nada, nada cambia.
As cortinas apodrecidas brancas saen ó exterior alporizadas por un vento rebelde. Ela tamén muda e marcha.
Diante do bar, un coche descapotable vello e vermello. A rapaza sobe.
Mete as chaves no contacto, aínda cunha perna fóra, e bota unha ollada máis ó bar. Sons de vellos vasos de cristal, estalando uns contra outros por causa dalgún brindis espontáneo.
Séntese ben , pecha a porta, e nuns minutos , o aire, que de súpeto cobra vida, estala contra o seu cabelo no impulso de acender o coche, que tras ese empurro, non volverá xamáis a aquel bar.
A uns kilómetros de alí, unha bágoa resbala pola meixela dunha rapaza ,nun descapotable vermello.
Só quedan 1300km.